Моја судбина или…
Koнечно научив дека постои само еден парадокс во животот.Зависи,но за мене е така. Сепак повторно застанав на истото место и ништо не научив од минатите грешки, и по не знам кој пат морав да се откажам од саканиот со надеж и едно големо верување дека Господ ќе го направи среќен.
Писмата на Сара
Сара пишуваше писма и никогаш не ги упатуваше на вистинската адреса… Некогаш одеше во старата пошта, кај стариот службеник со металните наочари и насмевката која секогаш како да висеше во безпросторноста…
Љубовта што исчезна…
Вечерва овде без тебе замислена во темнината, и сокриена во бескрајот на тишината и осаменоста, удавена во разбрануваното море од тага и солзи, чекам да мине уште една ноќ… ноќ во која…
Бев само…
Бев само минута во твоите часови. Бев само капка вода во океанот на твоите страсти. Бев сосема незначајна планета во твоето соѕвездие, само момент на сјај во твоите очи. Бев само еден…
Јас чекав, чекам и ќе чекам…
Никогаш себеси нема да си простам зошто не се борев за нашата љубов. Сепак, едно научив. Луѓето се несреќни суштества, зошто се што се случува се случува во погрешен момент.
Сакам да знам дали си…
Сакам да знам дали си во состојба да ја видиш убавината на мојата душа па секој ден да можеш да црпиш инспирација за својот живот од нејзината присутност.
Сама, сосема сама…
Сама, сосема сама, изгубена во времето и просторот, назад, премногу назад со чекорот на животот, во безсознание, насекаде, во секој поглед, во секој потег, кревка како пердувче кое чека во секој момент ветрот да го дувне, без ништо на
Жената е света…
ЖЕНАТА е СВЕТА… затоа што таа ја има НАЈГОЛЕМАТА МОЌ на ПРИРОДАТА… ДА ПОДАРУВА ЖИВОТ !!!
Како да ти кажам…
… Мила моја… Само нoќва знае колку ми недостигаш… колку копнеам за твоите нежности… за твоите очи кои во истиот миг ми ја греат ДУШАТА… за твојата несмевка која ја исполнува секоја празнина..
Срце кое…
… Беше легната на моите гради слушајќи го моето срце како некој малечок индијанец навален на земја… Ја погалив по косата… и ја бакнав смирената рака која и беше ставена на моето десно рамо… па со шепот ја запрашав: